...: Początek wyjazdu do Izraela.

/zauważyłam, że blogspot sporo zmniejsza jakość udostępnianych zdjęć, ich kolor i tak dalej, w związku z czym przepraszam za to, że niektóre zdjęcia walą żarem po oczach - u mnie w programie wyglądają inaczej. będę wdzięczna, jeśli ktoś mi wytłumaczy czy i jak uniknąć pogarszania jakości./

Pakowałam się na ostatnią chwilę, zgodnie z maksymą mojej koleżanki - człowiek potrzebuje tyle czasu na porządne spakowanie się, ile go ma. Czyli jakieś pół godziny. Bilety na przejazd koleją z Belgradu do Budapesztu kupione (26 € powrotny), bagaż spakowany, jedziemy.

zwiastowanie w pociągu /zdj. asi

/zdj. asi

Przyjechałyśmy chwilę po 6:00, więc wszystko wokół było zamknięte, pozostało nam koczowanie na dworcu pośród atakujących nas gołębi. Po dwóch godzinach udałyśmy się już bezpośrednio do KFC, które jako jedyne było otwarte, miało miejsce do siedzenia i ogrzewanie. No i internet. Przeczekałyśmy tam w sumie kilka godzin, czytając. Początkowo miałam wspaniały plan spisywania wszystkich naszych kroków w zeszycie, który ze sobą wzięłam, ale skończyło się na tym właśnie momencie. W Izraelu nie było już czasu ani siły na myślenie o tym.

"Jesteśmy już w Budapeszcie, a dokładniej w KFC, gdzie przez wielką walizkę, którą ze sobą targamy, jesteśmy zmuszone przeczekać kilka kolejnych godzin. Trochę żal, że nie wykorzystujemy tego czasu w jakiś fajniejszy sposób, ale nawet najbliższa informacja turystyczna jest zamknięta. Na szczęście w przyszłym tygodniu będziemy miały dwa dni na zwiedzenie miasta. Niewiele, ale bez walizki.

Właśnie czytałam sobie 'Poradnik przyszłej mamy', w którym opisane były zasady żywienia w ciąży. Generalnie dla mnie zupełnie nieprzydatne, bo opierają się na produktach zbożowych: na trzy posiłki dziennie CHLEB pełnoziarnisty? Jedynie obiady były w miarę bezglutenowe, ale, cholera, czy ktoś może powiedzieć mi jak ma się odżywiać w ciąży bezglutenowiec? I to w dodatku świeżak bez doświadczenia? Przebywający do marca w Serbii (gdzie, jak wiadomo, pljeskavica dobra na śniadania, obiady i kolacje)?
Zastanawiam się czy nie napisać do jednej z tych gazet z pytaniem o to właśnie. JAK ŻYĆ? Jak mam się racjonalnie i zdrowo odżywiać, gdy zakres dostępnych produktów, z których mogę korzystać w Belgradzie przez kilka najbliższych miesięcy, zawęża się do: warzyw i owoców (które wolę surowe), słabej jakości mąki kukurydzianej i bardzo słabej jakości (przy jednoczesnym braku wyboru - 1-2 marki na rynku) produktów bezglutenowych, a przetwory mleczne są z reguły całkiem nieźle chemicznie wzbogacone? Bo ja nie wiem."

Z Olgą i Fio spotkałyśmy się już na lotnisku. Największą atrakcją lotu był nasz sąsiad Madziar, który zdjął buty i skarpety (jeśli któraś z nich zrobiła zdjęcie, to później też wstawię! ;) ).

Po wylądowaniu w Izraelu poszłyśmy do kontroli, gdzie pytano nas o to gdzie się zatrzymujemy, jaki jets cel naszej podróży, skąd znamy naszego kolegę, ile ma lat, jak się nazywa, etc. Dostałyśmy karteczkę zamiast pieczątki (którą w drodze powrotnej nam zabrano, jedynie Fio zachowała swoją) i ruszyłyśmy w stronę pociągu. Bilety kupuje się w automatach, wybrałyśmy destynację (Tel Aviv HaHagana, jakieś 10 minut pociągiem), zapłaciłyśmy po 15 szekli i w niedługim czasie byłyśmy już w TA. Żeby dostać się do naszego hosta musiałyśmy przejść przez murzyńską (i podobno bardzo niebezpieczną) dzielnicę z ogromną i ciężką walizką, więc zajęło nam to jakieś 40 minut.

/zdj. asi

Pierwsze wrażenia? Cudo! Palmy, ciepło, Murzyni siedzący w salonach fryzjerskich przez cały dzień. Nasz host wniósł walizkę do mieszkania i w tym miejscu nastąpił mały szok. Szoczek. Pokoik, w którym miałyśmy spać był przejściowy, malutki, jednoosobowa kanapa, dwa materace do napompowania, generalnie mało miejsca, zajmowałyśmy dosłownie całą podłogę w pokoju.

Host, Tom, zabrał nas na dach, który służył mu jako taras. Generalnie każdy dach w Izraelu jest zaadaptowany jako taras. Widoki i możliwości wykorzystania go - niesamowite.
Przed snem poszliśmy jeszcze na spacer, spotkaliśmy się też z kolegami Toma. Zdjęć z tego spaceru jest niewiele, bo ciężko mi było złapać ostrość po ciemku, bez flesza, bez statywu i w dodatku idąc. Zadziwiające jest to, że był środek tygodnia, późna 'wieczorna' godzina (około 23-01:00), a w knajpach na ulicy było mnóstwo ludzi. Same knajpy też były zupełnie inne, niż nasze. Ludzie siedzący na środku nieuczęszczanej (albo mało-) drogi, rysujący coś na skrawkach papieru, gdzieś tam tańczący. Generalnie chyba nie da się tego opisać słowami, bo tylko traci.